Aken en Keulen zijn niet op één dag gebouwd en zo voelde de rit naar Keulen vandaag eigenlijk ook. Vanochtend hebben we rustig aan kunnen doen, omdat we 13.00 hadden afgesproken in Antwerpen. De rit naar Antwerpen verliep voorspoedig. We gingen iets vroeger lunchen zodat we nog in Nederland een fastnet konden pakken. Met een lekkere groene smoothie en een sandwich in de buik vervolgden we onze rit. We kwamen op tijd aan.
Ik zie Margreet liggen op de bank en schrik toch een beetje. Ze is er niet zo goed aan toe als in het ziekenhuis, al heeft ze wel lekker geslapen. Judy vraagt nog of Margreet echt naar Keulen wil. Margreet knikt en zegt ja. Ja, dat wil ze echt. Kurt maakt zich klaar voor vertrek. De auto's staan dicht bij het huis op een niet officiële parkeerplaats dus Jeroen blijft daar. We zijn met twee auto's gegaan zodat de rolstoel mee kan gaan. Jeroen maakt ondertussen de bijrijdersstoel klaar voor Margreet, lekker ver naar achteren zodat Margreet in ligstand mee kan. We gaan ook allemaal nog even naar de WC. Het wordt best wel een rit naar Keulen ongeveer 250 km. Aangezien de mini mee is, moeten we dan om nog genoeg km in Keulen te hebben 2x bijladen.
Margreet is geen klager, maar ik kan wel zien dat de rit vermoeidend is. Ze kan niet echt lekker dutten, soms hoor je een hele rustige ademing dan denk je dat het toch gelukt is. Maar dan hoor ik Margreet grinneken of ook bewegen om te kijken wat ik aan het doen was. Kurt zit bij ons achterin en kan goed bij Margreet zijn en haar zien. Hij moet er ook om lachen: 'nee hoor Margreet slaapt niet'. De eerste stop bij een Fastned, 100 km na Antwerpen staat gewoon naast de snelweg zonder faciliteiten. We staan hier dus een tijdje en kunnen niet veel. We dachten het te combineren met plaspauze en wat eten voor Margreet en Kurt. Maar dat wordt dan de eerst volgende stop. Ik heb zelf ook best zin in koffie. Als de auto voor 80% vol is, vertrekken we weer.
De volgende stop bij de benzinetank wordt ook best een lange stop. Ten eerste omdat we allemaal weer naar de WC gaan. Ook Margreet. Eigenlijk vindt ze het veel te veel gedoe om naar de WC te gaan en heeft ze er daardoor geen zin in. Ze houdt het liever op. Ze heeft nu ook continu de rolstoel benodigd en kan echt niet meer zonder ondersteuning lopen. Ik dacht nog, laten wij Margreet, Kurt en ik dan in 1x door naar Keulen rijden in plaats van de oplaadstation vlak voor Keulen, zodat Margreet sneller kan relaxen. Maar dan denk ik, oh nee, dat kan niet want dan hebben we de rolstoel niet. Margreet beaamt, dat die toch echt wel benodigd is. Dan duurt het dus nog best wel lang. Ondanks het gedoe, gaat Margreet dan toch maar. Ze is wel blij als het gelukt is. Maar als ze in de rolstoel beland zie je aan haar dat het bewegen van ligstand naar staan naar zitten echt zwaar vermoeiend is. Als we allemaal klaar zijn met de de WC en koffie of wat anders hebben, gaan we weer op pad.
Onderweg herkennen we de weg, we zijn eerder in Keulen geweest voor de intake. De laatste stop bij het laadstation vlak voor Keulen zijn we ook eerder geweest. Het is nu nog maximaal een half uur. Uiteindelijk zijn we half zeven op de plek van bestemming, bij de appartementen, na een reis van 4 en een half uur. We brengen Margreet snel naar haar kamer, zo die kan relaxen op bed. Judy blijft bij haar. Kurt, Jeroen en ik pakken snel de tassen uit. Ook nu staan de auto's natuurlijk nog niet op een officiële stopplaats. Na alle tassen gaan Jeroen en ik de auto's naar een parkeerplek brengen. Daarna snel aan de kook voor het eten. We maken twee Hello Fresh maaltijden zodat we genoeg hebben voor 5 personen (normaliter hebben we de 3 persoons variant). Ik wil wat pannen lenen uit de kamer van Margreet en Kurt. Dat had ik beter niet kunnen vragen. Kurt komt in ons huis, maar de deur van zijn appartement valt dicht terwijl de sleutel nog binnen is. We schieten allemaal even in paniek, wat nu...? Ik herinner me het telefoontje met de verhuurder, die zei dat de schoonmaker in de buurt woont. Hopelijk kan zij dan open doen. Ik bel op, en leg de situatie uit. Ja, de schoonmaakster wordt gevraagd. Zij kan over één uur komen. Ik geef aan dat mijn zus die ernstig ziek is alleen in het appartment ligt. Ze gaat haar best doen, eerder te komen. Ook dat nog... Jeroen en ik gaan maar aan de slag met koken, zonder die extra pannen. Iedere minuut lijkt zo lang te duren. Na een half uur gaan Kurt en ik praten met Margreet door een kleine kier van het open raam. Wij staan op straat en Margreet ligt op bed. Een beetje lachen is het wel. De schoonmaakster is er gelukkig binnen het uur en we hebben het eten ook net klaar. Ik heb me zelden zo dankbaar gevoeld dat iemand de deur open kan doen. Morgen naar het IOKZ, heel benieuwd hoe het vanaf daar verder gaat. Dus morgen gaan we verder met deze blog.
Comments